अरुलाई दिएर अघाउँदैन थिए देवकोटा, पढ्नुहोस एक प्रेरक प्रसंग

नेपाली साहित्यका महाकवि लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा आफ्नो उत्कृष्ट कविता, निबन्ध, खण्डकाव्य,र महाकाव्यका लगिा जति चर्चित छन्, मानवसेवाको लागि पनि उत्तिकै परचित छन् ।

देवकोटा अत्यन्तै दयालू स्वभावका थिए । उनी अरुको दुः ख लाई आफ्नो भन्दा पनि बढी महत्व दिने स्वाभावले गर्दा देवकोटा मानवतावादी व्यक्तिका रुपमा समेत प्रतिष्ठित छन् ।
एकपटक महाकवि देवकोटा कार्यलयबाट घर फर्किदै थिए । सोही दिन उनले तलब पनि थापेका थिए । उनी मनमनै सो तलब कसरी खर्च गर्ने, केकस्ता अत्यन्त जरुरी काम सम्पन्न गर्ने , कस –कसको ऋण तिर्ने , कुन–कुन छोराछोरीको शल्क तिर्ने जस्तो योजना गम्दै हिँडिरहेका थिए । उनले बाटामा उनीतिरै हात पसारेर मागिरहेका एक भिखारी देखे । उनले उसको कोटको खल्तीमा हात घुसारे । त्यहाँबाट निकालेर केही रकम ती दीनहिन भिखारीको हातमा राखिदिए । भिखारीले उनलाई आर्शीवाद दियो । देवकोटा एउटा दुःखीलाई सहयोग गर्न पाएकोमा दंग पर्दै अघि बढे ।
अलि पर नपुग्दै उनले अर्को भिखारीलार्य त्यसैगरी हात थापिरहेको देखे । उनले ती भिखारीलार्य पनि निरास पारेनन् । केही रकम हातमा राखिदिए । यसैगरी जाँदाजाँदै घर नपुग्दै उनले थापेको तलब सबै सकियो । तैपनि बाटामा भिख माग्ने भेटिइरहेका थिए । आफूसित भएको रकम सकिएर तिनलाई सहयोग गर्न नपाएकोमा देवकोटा खिन्न हुँदै अघि बढ्दै गए । अचानक बाटामा जाडोले थुरथुर काम्दै गरेका एक भिखारीलाई उनले परैबाट देखे ।
तिनको शरीरमा लुगाको नाममा एउटा सामान्य धरो पनि थिएन । एउटा सानो लगौटीले उनी मुस्किलले आफ्नो लाज ढाक्ने प्रयत्न गरिहेका थिए । तिनको दुःख देख्दा देवकोटाका आँखा रसाए । उनले आफुले लगाइरहेको कस्मिराको कोटा फुकालेर कामिरहेका तिनै भिखारीलाई लगाइदिए र आफुचाहिँ मन्द मुस्कानसाथ काखीमुनी दुवै हात घुसारेर हिउँदे चिसोको अनुभव गर्दै घरतिर लागे ।